دی گشت گرد شهر ، ولی بی‏چراغ ، شیخ
دیگر نمی‏گرفت ز انسان سراغ ، شیخ
گویا دگر ز بازی الفاظ خسته بود
همچون هَزار خسته ز غوغای زاغ ، شیخ
عریان شده ز خرقه و عمّامه و ردا
از منبرش فتاده هزاران فراغ ، شیخ
فارغ ز فکر خلق به صحرا نهاده رو
یعنی که گفته با همه شرط بلاغ ، شیخ
گفتم طریق وصل نمایم ، به خنده گفت
با باده‏ای نمای علاج دِماغ ، شیخ
«میثم» هنوز دربه‏در شهر حیرت است
راهش نمای تا که رود سوی باغ ، شیخ